آثار فکر کردن

تابلویی که پیش روی شماست، چکیده ای از کلمات نورانی رسول خدا صلی الله علیه و آله و امامان معصوم علیهم السلام درباره آثار فکر کردن است:
فکر در نعمتها، عامل دوست داشتن است.
فکر در گناهان، عامل توبه است.
فکر در دنیا، عامل زهد است.
فکر در حوادث، عامل تواضع است.
فکر در مرگ، عامل کنترل هوسها و شهوات است.
فکر در عواقب، عامل مصونیت است.
فکر در بزرگان، عامل مقایسه و رشد است.
فکر در گذشت عمر، عامل سعی و تلاش است.
فکر در الطاف الهی، عامل رجاء و امید است.
فکر در قهر الهی، عامل خوف است.
فکر در تاریخ، عامل عبرت است.
فکر در مخلوقات، عامل ایمان است.
فکر در ضعفها عامل توکل است.
فکر در مفاسد اخلاق، عامل تهذیب است.
فکر در شدائد دیگران، عامل استقامت است.
فکر در خدمات والدین، عامل احسان است.
فکر در پدیده های هستی و زیبایی طبیعت، عامل معرفت و خشوع است.(1)
1-همراه با نماز، محسن قرائتی، با همکاری سید جواد بهشتی، ستاد اقامه نماز، پنجم، 1378، صص 23 ـ 24.

عدم نفوذ مبلغ در قلبها

اگر مبلّغ اهل عمل نباشد، خداوند نفوذ کلام او را از بین می برد و نمی تواند مردم را به سوی حق هدایت کرده، از زشتیها باز دارد. این امر گاهی به دلیل بی روح بودن کلام فرد بی عمل است و گاهی به جهت شناخت مردم از عالم بی عمل. هنگامی که مردم عالمی را دنیا دوست و مادّی احساس کردند، اگر از دوری دنیا سخن بگوید، همه در دل، او را مسخره می کنند. البته در موارد بسیاری به زبان هم بیان می کنند و به طور کلّی سخن او فاقد تأثیر می گردد و این امر به معنای هدر دادن عمر تحصیلی و تبلیغی مبلّغ می باشد.

امام صادق علیه السلام می فرماید: «إِنَّ الْعَالِمَ إِذَا لَمْ یَعْمَلْ بِعِلْمِهِ زَلَّتْ مَوْعِظَتُهُ عَنِ الْقُلُوبِ کَمَا یَزِلُّ الْمَطَرُ عَنِ الصَّفَا؛(1) همانا اگر عالم به علم خود عمل نکند، مواعظ او از قلبها می گذرد [و در آن نفوذ نمی کند]؛ همان گونه که آب باران از سنگ غیرقابل نفوذ عبور می کند.»
1- الکافی، ج1، ص44.

عمل گرائی

از مهم ترین حالات خداپسندانه مبلغان، آن است که اعمال و کردارشان مردم را به حق و پرهیز از گناه دعوت کند. اگر مبلغ اهل عمل بود، مردم نه تنها به او بلکه به عالمان دینی گرایش یافته و زمینه هدایت آنان فراهم می گردد. اساسی تر از همه اینها آنکه، زمینه توجّه بیشتر به اهل بیت عصمت و طهارت و سعادت دنیا و آخرت مردم فراهم می گردد. گاهی رفتار ناپسند ما موجب دوری مردم از دین ائمه اطهار علیهم السلام می شود که خود وزری دیگر است.

امام صادق علیه السلام به مفضّل فرمودند: «أَیْ مُفَضَّلُ قُلْ لِشِیعَتِنَا کُونُوا دُعَاةً إِلَیْنَا بِالْکَفِّ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ وَ اجْتِنَابِ مَعَاصِیهِ وَ اتِّبَاعِ رِضْوَانِهِ فَإِنَّهُمْ إِذَا کَانُوا کَذَلِکَ کَانَ النَّاسُ إِلَیْنَا مُسَارِعِینَ؛(1) ای مفضّل! به شیعیان ما بگو، مردم را بسوی ما بخوانید به وسیله پرهیز از محرّمات الهی و خودداری از نافرمانی خداوند و دنبال کردن خشنودی خداوند. پس اگر شیعیان چنین بودند، مردم به سوی ما شتاب می گیرند.»
1. مستدرک الوسائل، ج12، ص206.

عمل و ماندگاری علم

در بسیاری از موارد، به ویژه در علومی که مهارتی است، عمل موجب ماندگاری علم می شود، در مباحث اخلاقی و… نیز عمل کردن موجب می شود که توفیق تداوم علم حاصل گردد و با ترک عمل به آن، علم هم از فکر آدمی رخت بر می بندد.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرماید: «اَلْعِلْمُ یَهْتِفُ بِالْعَمَلِ فَإنْ اَجابَهُ وَ اِلاَّ ارْتَحَلَ عَنْهُ؛(1) علم عمل را فرا می خواند، اگر پاسخ گفت می ماند وگرنه از او کوچ می کند.»
1. بحار الانوار، ج2، ص36؛ غررالحکم، ص 45.

فضایل اخلاقی امام هادی علیه السلام

ابن شهر آشوب در مناقب گوید: او خوش قلب ترین و راست گفتارترین مردمان بود. از نزدیک ملیح ترین و از دور کامل ترین آنان بود. چون خاموش می شد پرده ای از وقار در چهره آن حضرت هویدا می شد و چون سخن می گفت هاله ای از نور آن حضرت را فرا می گرفت. او از بیت رسالت و امامت و مقر وصیت و خلافت بود. شاخه ای بود بر کشیده و برگزیده از بوستان نبوت و میوه ای بود چیده شده از درخت رسالت.

نقدی بر انتظارمان

آخرالزمان، فصل امتحان شیعه شماست. امتحانهایی سخت و طاقتفرسا که جز راسخان در علم به خدای شما و شما، نمیتوانند ایمان سالم به در برند.در آخرین روزهای حکومت طاغوتیان بر زمین کار چنان بر مؤمنان سخت میگردد که تنها باید به شما متکی بود و از وجود مقدستان درخواست امداد نمود. تا خللی در اعتقاد به بازگشت و گشایش پدید نیاید.که هرگونه شک در آمدنتان یعنی شک در ایمان به خدا و وعده حق او.

برخی تفاسیر مینویسند: «آیه لاریب فیه» منظور وجود مقدس امام زمان «عجل الله تعالی فرجه الشریف» است.آری! هرگز در تو و آمدنت شک وتردیدی نیست و آمدن تو را باید هر صبح و شام انتظار کشید و انتظار چه فصل زیبایی از زندگی است ! و این فصل را هر کس به گونهای تفسیر میکند .یکی تفسیری بهاری از آن دارد و آن یکی پاییز را تجسم می کند.راستی فصل انتظار باید چگونه باشد؟ باید مانند «سلطان فصلها» ،پاییز را میگویم، شاهد افتادن برگها از درخت زمان با تازیانه باد ظلم باشیم ودم برنیاوریم و احیاناً خوشحال باشیم که با افتادن هر برگی گامی به سوی تو نزدیکتر میشویم؟ و یا چون بهار در آرزوی شکفتن جوانهای شب را به چشمانمان راه ندهیم و خواب را. بکوشیم و تولدی دیگر را شاهد باشیم. گمان نمیکنیم تو از نسل پاییز باشی که نسل پاییز ادامه فصل سرما و مرگ است. ادامه سر به زیر برف فرو بردن است چون زمستان در پیش است.نگاهمان باید به تیغه آفتاب باشد از سر ستیغ کوه انتظار. دستانمان اما در حرکت و تکاپو. برای گرفتن دست اجتماع. دور شدن از تو تنها نبردن نامت نیست که اشتباه شناختن راهت و مطلوبت، دور شدنی است دورتر از دور..

مجله امید انقلاب شهریور 1385، شماره 370
#حوزه_ علمیه فاطمیهدامغان

کرامت آیت الله سید حسن قاضی طباطبائی
طبیبی بود در تهران که قبلاً در قم مطب داشت و با مرحوم آقای قاضی رابطه خانوادگی داشت بنام دکتر نادر مسیحا. اغلب به روضه مرحوم آقای قاضی هم مادامی که در قم بود می آمد شب شنبه ای پس از روضه آمد به منزل آقای قاضی اغلب آن ساعت کسی نمی ماند همه می رفتند. مرحوم آقای قاضی تنها بود من هم در شرف خداحافظی برای آمدن به تهران بودم مرحوم آقای دکتر مسیحا گفت به سرفه و سینه درد شدیدی مبتلا شده ام نه معالجات طبی اثر می کند نه مداوای غذائی و طب سنتی، خسته ام کرده؛ آمده ام فقط مرا دعا کنید ایشان از بطری آب بزرگی به اندازه یک استکان ریختند و ذکر و دعایی خواندند و دادند به مرحوم دکتر مسیحا. ایشان با اعتقادی که به حالات خوش آقای قاضی داشتند میل کردند و از همان لحظه درد و سرفه از بین رفت.